Herinneringen

Racoon – Oceaan

De Artiszegels zijn er weer bij de Deka. Vorig jaar was ik gelukkig goed begonnen. Want middenin de spaarperiode belandde ik in het ziekenhuis. Iets wat op dat moment helemaal niet boeiend moest zijn, maar voor mij was het wel een ding. Gelukkig hadden we 20 blikken knaks (goed voor 20 zegels) in de kast liggen voor Daniëls verjaardag. Daniëls verjaardag moest ik vanuit het ziekenhuis beleven en de knaks zijn op Sophie’s verjaardag opgegaan. Maar het belangrijkste: Ik had al voldoende Artiszegels om heen te kunnen. Die praktische instelling ben ik gelukkig niet kwijtgeraakt.

Vandaag is Sander jarig. 4 jaar geleden stond ik met mijn hoogzwangere buik zijn 30e verjaardag in een kroeg te vieren. Vorig jaar ging ik nog even snel naar de Bree op zijn verjaardag. En vandaag loop ik naar de overkant met mijn stok.

Afgelopen periode vond ik het verschrikkelijk als iemand zei dat het al bijna een jaar geleden was. Ik zei liever: nog geen jaar geleden. Alsof ik dan meer tijd had om te herstellen of zo. Want het eerste jaar heb je de meeste kans op herstel. Sterker nog, volgens de boekjes zijn de eerste weken/maanden cruciaal. Als er dan iets niet teruggekomen is, dan is de kans minimaal.

Elke keer als een arts of therapeut me daarop wees kwam er een barst in mn hart. Elke keer als het gezegd werd deed het pijn. En dan waren er ook nog de blikken. Als ik zei: oh ja, nu doet t het nog even niet maar dat komt wel! Dan wisten en weten mensen niet hoe ze moeten reageren.

Gelukkig had ik vorige week een gesprek met mijn revalidatiearts. Aan het einde vroeg hij of ik nog dingen had die ik wilde bespreken. Ehm nou ik wil alleen even laten zien dat ik mijn arm kan bewegen! Ik kan hem strekken en met beleid bewegen. Kortom het begin is er! Wie had dat gedacht?! riep de arts uit. Ja, jij! zei hij er meteen achteraan. Zo zie je maar weer wij hadden m al opgegeven. Ja, dat gaf een lekker gevoel hoor.

Met mijn fysio ben ik bezig met m arm van linksboven naar mn rechter broekzak te bewegen. De service van tennis. Een bekende beweging dus dat gaat vrij aardig. Dat proberen we steeds wat uit te bouwen. Zo proberen we ook het buigen-strekken-buigen erin te krijgen. Strekken gaat vrij goed. Het buigen soms. Vervolgens weer strekken is nog lastig. Teveel tegenstrijdigheden in mn hersens. Dat moeten ze weer even leren. Tussendoor oefenen we veel met knijpen en loslaten. Knijpen gaat steeds beter, ik weet weer aardig waar mn hand zit en waar de prikkels heen moeten. Loslaten kunnen ze nog niet.

(Goh) nu vind ik het dus wel oke dat het bijna een jaar geleden is want er gebeurt nog zoveel. Er zit nog steeds vooruitgang in. Thuis gaat het ook steeds soepeler. Wat voor Mark soms lastig is. Als ik hem vroeg om wat te doen bleef ik op de bank zitten om aanwijzingen te geven. Nu loop ik ernaartoe en bemoei ik me ermee en doe het weer op mijn eigen manier, wat niet helemaal lukt natuurlijk. Dus word ik weer terug naar de bank gestuurd. Ja, maar!

Het gekke van dat het straks een jaar is, is dat je precies weet als je iemand al een jaar niet gezien of gesproken hebt. Of dat je ergens al een jaar niet geweest bent. Dit was anders misschien ook het geval, maar nu weet je het. Wat een jaar. Waar ik voorheen vaak dacht als ik van iemand een ‘erger’ verhaal hoorde, het kan altijd erger. Nu denk ik steeds vaker: het kan ook minder erg. Vooral nu de chemo’s van mama erbij gekomen zijn. Dat valt wel even tegen. Ik kan er ook niet meer of minder van maken. Het is zwaar.

Voorlopig zijn we er nog wel even zoet mee. Soms vraag ik me af hoe deze periode voor me zou zijn als ik dit niet gehad had. Al heel snel stop ik met daarover na te denken. Want het verandert toch niks. We moeten deze hele rit op deze manier uitzitten. Nou ja, misschien kan ik bij de laatste looping mijn beide armen in de lucht gooien ;-).

Daniël wordt bijna 4. Als er iets is wat ik me echt anders voorgesteld had en wat me echt verdrietig maakt, is het wel het feit dat ik hem niet de gemakkelijke start van zn schooltijd kan geven. Toen ik tegen mn fysio zei dat ik het zo erg vond dat ik dan niet op zo’n klein stoeltje bij mn kind kon gaan zitten pakte ze meteen een klein stoeltje. Ga maar zitten en weer opstaan en nog een keer en nog een keer. Op Daniëls eerste echte schooldag ben ik de enige moeder die soepel op het stoeltje gaat zitten en weer opstaat! (Haha) ach ja. Mn vriendin gaf me de tip om me van tevoren heel erg druk te maken over de eerste schooldag zodat het minder erg is als het dan echt zo is. Dat werkt voor de wenochtenden nog prima. Hij is ook wel klaar om naar school te gaan. En ik ook wel. Ik hoop dat ik hem op een gegeven moment gewoon zelf kan brengen. Daar train ik elke dag voor.

Liefs Paulien