Happy New Year

Je best doen – Glen Faria

2018 was niet bepaald het beste jaar voor ons. 
Er zijn momenten op een dag waarop ik zo boos kan worden op mn omgeving. Een schoen in t midden van de gang, een tas op de plek waar ik wil gaan zitten, een aanrechtblad dat volstaat. Een cappuchontrui die niet uitgaat omdat er nog een shirt en hemd onderzit. Een tandpastatube die te strak dichtzit, mijn antislipmatje (om flessen en potten open te maken) dat vies is, de trui die ik aan wil die onderaan de stapel ligt, de badmat die niet in het midden ligt. Afijn zo kan ik nog wel even doorgaan en dan heb ik het nog niet over de dingen buitenshuis.

En boos is misschien niet het juiste woord, het is eerder onmacht. Onmacht van mij maar net zo goed van mijn omgeving. Zij laten die dingen niet expres gebeuren. En ik hoor echt heel vaak, als ik je ergens mee kan helpen moet je het zeggen, maar ja, het is niet iets waarmee je kan helpen. Het zijn gewoon dingen waar ik tegenaan loop. En al zou het huis helemaal opgeruimd zijn en er geen autootje of pop in de weg ligt, dan nog blijft dat gevoel van onmacht. Je wil wel, maar kan gewoon niet. Althans niet gemakkelijk.

Een ander voorbeeld van wat me boos maakt. Mensen die (met de beste bedoelingen) voorstellen hoe je iets dan zou kunnen doen.  Dit heeft niks met mijn CVA te maken, dit vond ik altijd al rete-irritant. Onmacht maakt verdrietig. En dat voel ik overal. Zelfs aan de linkerkant of juist aan de linkerkant. Ik moet stoppen met mn linkerkant als apart deel van mn lichaam te zien of te benoemen. Hoe kan het weer meedoen als ik het niet beschouw als eenheid. Als mijn eigen arm, mijn eigen been, mijn eigen linkerkant. Omdat ik het niet voel wil niet zeggen dat het er niet bijhoort! Ik laat weten hoe snel ik resultaat merk van mijn nieuwe aanpak.

Eigenlijk wilde ik nog een terugblik op 2018 schrijven. Altijd op momenten dat ik moet rusten of slapen komt er een nieuw verhaal in me op. Wat losse zinnen of onderwerpen die ik wil delen. Meestal ga ik toch slapen, behalve als het zoveel is dat ik het wel op moet schrijven omdat ik anders niet kan slapen omdat ik bang ben dat ik vergeet wat ik ook alweer wilde schrijven. Tegen de tijd dat ik begin met schrijven ben ik een deel van mijn grappige dingen die ik wilde opschrijven alweer kwijt. Ik vraag me bijvoorbeeld vaak af wat degenen die dit lezen zich afvragen. Wat ze willen weten over hoe iets voelt of hoe ik iets ervaar. Nu ik dit eindelijk opschrijf besef ik dat ik me dat waarschijnlijk afvraag omdat ik dat zelf zou willen weten van iemand. Nou mocht je iets willen weten.  Mail me maar pauliensmit@gmail.com. Dan kan ik dat misschien ook weer meenemen in een volgend verhaal. 

Maar goed die terugblik op 2018. Die is terug te lezen in alle voorgaande verhalen;-).

Zelf lees ik niks terug. Dat kan ik (nog) niet aan. Ik heb het ziekenhuisverslag ook nog steeds niet gelezen. Vrouw van 30 hoop medische termen. Een bak narigheid en ellende maar vooral confrontatie. Daar staat letterlijk wat er is gebeurd en wat er geconstateerd is. Ik hou het voorlopig bij de versie in mijn hoofd.

De vakantie is voorbij de therapieën weer begonnen. Dat vind ik heel fijn. Regelmaat en werken aan herstel. Nieuwjaarsnacht zei ik tegen Mark; gek elk jaar op dit moment vraag ik me af wat zou het jaar brengen? Wat zal ik gaan doen. Dit jaar is wat dat betreft redelijk overzichtelijk. Eruit halen wat erin zit. 

Net als iedereen dus eigenlijk.
Gewoon je best doen.