Happy Birthday

Bob Marley – Three Little Birds

Er kon zoveel misgaan maar dit ging er mis. Tottenham scoorde in de laatste seconde tegen AJAX. Waarom ik hiermee begin? Omdat ik het eindelijk weer red om voetbalwedstrijden te volgen en ervan te genieten en er helaas ook weer ziek van kan zijn als het dan zo mis gaat. Jaren gingen Sander en ik naar de (voorrondes) Champions League. Dat was echt ons ding. Eerst uit eten en dan lekker voetbal kijken. Dat mis ik. Het ‘even’ lekker een avondje naar AJAX. Niks is meer even. Overal moet ik over nadenken. In mn hoofd kan het in eerste instantie allemaal makkelijk, maar als ik dan nog eens nadenk word ik vaak toch teleurgesteld. Teleurgesteld door mn lichaam. Dat nog niet functioneert zoals het zou kunnen.

Want (voor degenen bij wie de eerste verhalen van mij niet door zijn gekomen) ik heb 20 februari 2018 een zwaar herseninfarct gehad. Er zat een gaatje (gat) in mn hart en daar is het bloed gaan stollen en dat is naar mn hersenen geschoten. Met als gevolg linkszijdige verlamming. Na 2 weken AMC en 12 weken Heliomare ben ik inmiddels alweer bijna een jaar thuis. Waar ik het eerste jaar vaak zei: ik heb liever dat t mij is overkomen dan iemand anders, moet ik nu wel bekennen dat ik het uiteraard nog steeds niemand anders gun, maar het is wel echt een hele zware strijd af en toe hoor. Afgelopen maanden waren niet de beste maanden voor mij. Daniël is 4 geworden en gaat dus naar school. Dat had ik me natuurlijk allemaal heel anders voorgesteld. Het bijna continu afhankelijk zijn van iemand is misschien wel het allerergste aan dit hele gebeuren. Al is het allang niet meer zoveel als in het begin natuurlijk. Maar ik wil het gewoon zelf weer kunnen doen allemaal.

Gelukkig voel ik me weer steeds krachtiger worden. En geloof ik dat ik er wel weer bovenop kom. Vandaag ben ik 32 geworden. Ik was 30 dat ik een herseninfarct kreeg met een kindje van bijna 3 en eentje van 9 maanden. Soms hoop ik dat zij zien hoe hard ik mn best doe om alles zo goed mogelijk voor hun te doen, maar aan de andere kant hoop ik dat ze het niet zien omdat dit is hoe ik ben. Dit is hoe mama het doet en dat is goed. Als ouder doe je het uiteindelijk toch allemaal voor je kinderen.

Ik sta dagelijks op het schoolplein. Ik verschoon poepluiers met 1 hand. Ik zit op een zonnige dag in de speeltuin met pakjes drinken. En zo probeer ik stapje voor stapje het leven weer de vorm te geven die ik wil. We hadden zo’n goed leven met elkaar. Dat leven is natuurlijk niet weg. Dat leven is er nog maar anders. Heel anders. En toch ook steeds minder anders. Misschien omdat het allemaal wat went of omdat het allemaal wat meer herstelt.

Hier nog een stukje uit het verhaal dat ik eigenlijk 2 maanden geleden wilde plaatsen.

De dag dat Daniël 4 werd, ging ik naar zolder (mijn inloopkast) en barstte in tranen uit. Zoveel kleren die ik niet even kan passen. Ik moet wat kiezen wat ik zeker aan ga doen vandaag. De omkleedsessies zijn verleden tijd. Ik moet ook wat aantrekken wat ik makkelijk uit de kast kan pakken. Gaan zoeken naar dat ene jurkje rechtsachter die ene stapel bovenin gaat m niet worden. Je kan Mark toch vragen? Ja, ik kan Mark vragen. Maar als dat ene jurkje het toch niet is dan… Ja dan wat? Nou ja ik pak wel iets waar ik bij kan dus. Prima. Daniël wordt 4 en ik ben erbij. Het uitblazen van de kaarsjes kan ik niet aan. Maar ik ben erbij. Ik sta ik ben er. Mijn Daniël is 4 en gaat naar school.

Hij begint met ochtenden. Ik vind het heerlijk de ochtenden met Sophie. En zij met mij. We knuffelen wat af. Ze stopt zo nu en dan wat in mn linkerhand of gaat eraan hangen. Het leven is goed.

Het blijft lastig dat ik liggend in mijn bed bedenk hoe ik moet lopen en me moet bewegen. En wat ik allemaal kan doen op een dag, maar op het moment van opstaan dat alles dus niet gaat en kan. Mijn been kan niet gewoon naar voren. Ik kan niet tennissen. Ik kan mn haar niet zelf doen. Als ik mn ogen sluit kan ik het wel. Wist je dat het neurologisch herstel een millimeter per dag is? Met mijn lange armen zijn we daar nog lang niet ;-).

Het mentale gevecht lijkt soms zwaarder of erger te worden. Thomas Acda zei laatst in zn voorstelling: alles wat je hebt gedaan is er nog. En dat is ook zo. Ik heb laatst de kinderen ‘s morgens zelf aangekleed en daarna mezelf. En ik was niet doodmoe. Toen ik dat aan iemand vertelde vroeg hij of ik dat wel even gevierd had. Nee. Waarom niet, vroeg hij. Dat zijn wel de dingen om bij stil te staan. Hij heeft gelijk.

Doordat het zo sluimerend beter gaat, gaan dingen haast onopvallend makkelijker en sneller. Dan is het fijn om mensen te zien die je niet zo vaak ziet. Zij zien en benoemen de vooruitgang. Bij de fysio train ik om mn arm richting mn haar te krijgen. Functioneel trainen. Voor Daniëls 5e verjaardag doe ik mn haar weer zoals ik het hebben wil!

Liefs Paulien