End of part one (geschreven door Kelly)

Het heeft even geduurd maar door de drukte van afgelopen tijd heb ik weinig tijd gehad om te typen. ik ben sinds vandaag thuis. het klinische deel van mn revalidatie zit erop, na 3 maanden kom ik eindelijk weer thuiswonen. Mijn eerste verpleegkundige had met mij de afspraak gemaakt als ik met Sophie op mn arm de deur uit kon lopen dan zou zij mn ‘laatste’ blog schrijven. (De bijbehorende foto volgt nog hoor… maar het is dus gelukt! Hieronder het verhaal van hoe Kelly mij heeft meegemaakt afgelopen 3 maanden.

Deze blog zal iets anders geschreven zijn en iets minder lekker weg lezen dan de voorgaande, dit komt omdat ik, zoals wel vaker, iets zei/stoerder deed dan ik ben om je op te peppen. Je was bezig met een blog en had het erg moeilijk, lang met je gesproken waarna ik eindigde met: ‘als jij hier lopend de deur uit gaat met Sophie op je arm schrijf ik je laatste blog met een foto van jouw rug en Sophie over je schouder kijkend’. Wel al snel wat puntjes opgeschreven wat ik erin wilde, maar hoe meer dagen verstreken hoe meer ik besefte dat ik echt moest gaan schrijven omdat de kans toch nu al echt wel 99% is dat jij dit gewoon gaat doen, geweldig gezicht zal dit zijn om jullie samen weg te zien gaan. Mark en Daniël ernaast, lekker met z’n vieren naar huis☺.

Je kwam binnen bij Heliomare en had je broer bij je. Al snel begonnen we met het gesprek over wat er gebeurd was en langzaamaan druppelde er al meer familie binnen. Uiteindelijk zat je kamer vol en dit beeld is als we aan jou denken niet meer verdwenen. Wat een geweldige mensen heb jij om je heen! Kan ook niet anders want je bent zelf ook een geweldig mens. Mark heeft ook wat te verduren gehad, tijdens je opname merkte je al snel aan jou hoe en wanneer je steeds meer tot dat besef kwam en ook steeds meer bezig was om hem te helpen. Zelfs hebben we je nog een beetje moeten remmen en zeggen dat jij op jezelf moest focussen, ook Mark probeerde dit te stimuleren. Maar ja, als ik zeg dat je soms een beetje eigenwijs bent zal niemand in je omgeving daarvan opkijken gok ik. We hebben vaker gesprekken gehad over thuis en samen met Mark etc. etc., Mark is en blijft een man en praat zelf niet veel. Vaak zei Mark als ik ‘wéér’ vroeg hoe het ging: ‘ja gaat goed’, praatte wat en ging weer weg. Wij spraken gelukkig wat vaker over hoe het thuis ging en tussen jou en Mark vooral, want ook dat is erg belangrijk. Ik kwam al snel tot de ontdekking dat jij gelukkig wel veel kon praten met Mark en dit ook deed. Ik werd ook erg gelukkig en kreeg een klein traantje in mijn oog toen ik je blog ‘lucky i’m in love with my best friend’ las, super! Dit heb ik ook tegen je gezegd, wat ben ik het ermee eens en wat ben ik blij dat jij en hij zijn hoe jullie zijn. IJzersterk gezin jullie met z’n vieren, dat hadden we meteen wel door hier in Heliomare. Maar wat heb je de afgelopen tijd ook absoluut de rest van je familie en vrienden niet kunnen missen, en ook dit merkte je duidelijk aan jou. Last but not least niet te vergeten je geweldige kids, wat een knappe schatjes zijn dat en wat heb jij veel aan hun gehad de laatste tijd. Het kost je ook veel extra energie en tijd om weer te zorgen dat je voor je kids kan zorgen zoals jij wil, maar wat leef je altijd op als je ze alleen al hoort of ziet via de telefoon, moet je voorstellen als ze langs komen.

Van niet naar jezelf kunnen kijken in de spiegel naar een uur eerder je wekker zetten om je eigen make up te kunnen doen. Ik vroeg je wat je het ergste vond waardoor je jezelf niet kon zien in de spiegel en je antwoord was: ‘m’n wenkbrauwen, dit ziet er toch niet uit Kelly wees eerlijk?’ Elke ochtend ‘plukte’ je even je wenkbrauwen bij en dat ging nu niet. Ik zei je toen dat dit goed ging komen en dat tot die tijd wij je daarbij konden helpen, dit laatste liet je uiteraard niet zomaar toe, zou ik ook niet doen haha. Maar moet je jezelf nu eens zien, opgetut en je wenkbrauwen weer in model, en allemaal made by Paulien.

Een van de eerste dingen die gevraagd worden zijn je doelen. Jouw antwoord was: zelf draaien in bed, zelf naar de wc en zelf kunnen lopen. En weer kan ik opschrijven dat je dit nu allemaal zelfstandig doet. Het gaat dan nog niet naar je zin, het lopen kan naar jouw zeggen nog een stuk beter, maar om Paulien Smit 100% tevreden te laten voelen over haar eigen kunnen is denk ik een sport op zich, en ook over deze uitspraak zal niemand in je omgeving verbaasd zijn gok ik. Je zei weleens tegen me ‘jullie bedenken ook aldoor weer wat anders hè?’ Ik gaf je gelijk, maar legde je uit waarom dit was. Als jij tevreden was over iets had je weinig tijd om daarvan te genieten want wij stonden alweer klaar met het volgende wat nog geoefend en getraind kon worden. Bijvoorbeeld toen je zelf de lage transfers kon en mocht doen en je blij was dat je eindelijk gewoon zelf naar de wc kon en mocht gaan als je hier zelf zin in had en moest. Maar voordat je het zelf kon doen hadden wij alweer bedacht dat je de transfer misschien hoog kon gaan oefenen met de vierpoot en/of de beugels bij het toilet, je gezichtsuitdrukking op het moment van deze mededeling kan iedereen zich volgens mij nu indenken. Na uitleg en overleg ging je altijd weer vol goede moed aan de gang met het volgende wat ‘we voor je bedachten’. Gelukkig konden we er later wel om lachen samen.

Het zelf draaien is ook iets wat ik niet vergeten ben, dit vond je zo erg in het begin. Nachten lag je in een rothouding omdat je ‘ons niet wilde lastigvallen’. Je moest nog wennen aan het idee dat je hulp moest/kon vragen en je had het gevoel iedereen tot last te zijn als je in de nacht of overdag vroeg om te draaien in bed. Man, wat heb ik vaak bij je gezeten om je steeds opnieuw te laten inzien en geloven waarvoor je bij ons bent en dat je ons niet tot last bent, de welbekende uitspraak van mij voor jou: ‘je bent hier niet voor je zweetvoeten, gewoon bellen want daar zijn we ook voor’.

Dan niet te vergeten de functioneringsgesprekken, zoals jij ze zo mooi noemt. De besprekingen die we hebben over jou en met jou voelen voor jou als je functioneren. De eerste keer was met een VEF (verpleging, ergotherapie en fysiotherapie), ik weet nog dat ik moet lullen als Brugman dat we überhaupt op je kamer mochten komen om de vorderingen en het aanpassen van de doelen samen met jou te bespreken, je zag er als een dijk tegenop. Achteraf was je gelukkig te spreken dus had ik gelukkig weer een tevreden Paulien in bed liggen☺. Ook de andere besprekingen die we RPB’s (revalidatieplanbespreking) noemen voelde jij als functioneringsgesprekken en vroeg me meestal zo snel als je me weer zag wat er besproken was en hoe het gegaan was. Meestal horen de patiënten de dag erna tijdens de meeloopdag in het bijzijn van de familie wat er besproken is, maar dit duurde jou meestal veel te lang. Dan zaten we even te teuten en vertelde ik kort wat er besproken was, behalve de laatste keer. De ochtend na de bespreking ben ik bij je gaan zitten en ook toen vroeg je wat er besproken was. Toen was ik degene die ergens als een dijk tegenop zag. Weer jouw reactie was iets wat me een soort van op de been hield, want wat ben jij een optimistisch persoon. We hebben het goed over de informatie gehad en je was achteraf erg blij dat ik je alvast ‘ingelicht’ had voordat dit verteld werd door de arts met je familie erbij.

Die persoonlijkheid van jou mag niet te weinig beschreven worden. Een aantal zijn hiervoor al benoemd, zoals je eigenwijsheid en ongeduldigheid. Maar een groot deel van jou is je optimisme. Zelf zeg je: tja ik lijk op m’n vader, beetje de instelling van niet zeuren en doorgaan. Optimistisch is dus nog zacht uitgedrukt. Soms ook een grote valkuil, maar dit weet je gelukkig zelf ook. Soms zat je er weleens doorheen, waarschijnlijk vaker dan wij gemerkt hebben, maar soms ontkwam je niet aan de zusters die je probeerden op te peppen. Laatst nog toen je je blog aan het schrijven was en ‘je moeder van de afdeling’ net met ontslag was, pfoe wat had je het daar moeilijk mee. Gelukkig kon je er goed over praten, wat je ook goed deed. Maar ho maar dat je aan ging geven dat je even een praatje nodig had, want ‘Paulien redt het zelf wel anders is ze iedereen tot last’. Ook je moedigheid, doorzettingsvermogen en enthousiasme zijn in Heliomare erg veel aan het licht gekomen en hebben jou erg geholpen.

Absoluut niet zwijgen over je behulpzaamheid, wat ben jij een lief mens. Altijd vragen hoe het met iedereen gaat, praten met medepatiënten, bij elkaar op de koffie, elkaar aan tafel vragen voor een bakkie etc. etc. In het begin weet ik nog dat je absoluut niet naar de huiskamer wilde om te eten, je schaamde je en je had niks met die mensen zei je. Nu ben je er een half uur tot een uur nadat het eten afgelopen is niet weg te slaan, neem je nog een bakkie en vraag je andere patiënten aan tafel, topper ben je!

Ik denk/weet dat we ons geen zorgen hoeven te maken over hoe het thuis zal gaan bij jou/jullie, maar toch ben ik stiekem altijd erg benieuwd en hoop ik dat onze afspraak over dat ik je ‘laatste’ blog ging schrijven niet klopt en dat jij thuis door blijft gaan met het schrijven van blogs ☺.

Je blijft in Heliomare voor dagbehandeling, dus ik zie je nog vaak lopen hier dus kan ik ook af en toe weer even met je kletsen.