Eerste maand thuis

Racoon – Almost made it

Inmiddels ben ik alweer een maand thuis, de tijd vliegt nog steeds, waar ik na de eerste 2 weken tegen iedereen kon zeggen dat t me eigenlijk wel mee viel thuis, moet ik nu toch wel zeggen dat t heftig is soms. Het is vooral heel confronterend, en dat kan ik de ene dag makkelijker aan dan de andere dag. Gelukkig duurt het geen hele dag als ik een mindere dag heb. Ik kan me er gelukkig weer overheen zetten.

Omdat er afgelopen maand zoveel gebeurd is heb ik besloten om wat punten op te schrijven​,​ omdat het anders een heel chaotisch verhaal wordt dat alle kanten op​ ​schiet​.​

Afscheid Heliomare
Vrijdag 1 juni was mijn laatste klinische dag bij Heliomare​.​
Het afscheid was te doen​,​ omdat ik de maandag erop alweer terug moest voor de dagbehandeling. Daardoor kon ik het iets luchtiger maken voor mezelf. Na het suppen zijn we lekker naar huis gegaan. Mark had het huis versierd en ik ben de eerste dagen weer overspoeld met berichtjes, kaartjes, bloemen en cadeautjes. Superlief!

Ik start doordeweeks elke ochtend op met hulp van Buurtzorg, zij helpen me waar nodig met douchen en aankleden (voornamelijk die bh natuurlijk)​;​ zij doen ook mn haar. Dat is een goede start.

Ik ga twee keer per week voor therapie naar Heliomare​,​ elke maandag en donderdag​,​ de uren wisselen een beetje.
Ik heb daar fysio, ergo, psychologie, maatschappelijk werk, zwemmen en fitness.
Vanaf komende week ook schrijfles. Na 30 jaar kan ik eindelijk met vulpen gaan schrijven zonder te vlekken! I​k merk dat ik het wel makkelijker vind als ik af en toe eens wat op zou kunnen schrijven. Ik ben benieuwd hoe het gaat.

Ik ben heel blij om weer dagelijks bij mn kinderen te zijn. Dat ik net thuis was was het ook heel lastig, het is zo confronterend, maar zo langzamerhand gaat dat ook steeds beter, ik red het ook steeds beter met ze. Voorheen was ik na een uurtje spelen met ze helemaal gesloopt. En het in de gaten houden van Sophie was helemaal geen doen. Als ik even met haar op de bank zat en zij klom van de ene kant naar de andere kant dan wilde ik het liefst daarna slapen. Nu ben ik vanmorgen alleen met haar beneden geweest en heb ik eten en drinken voor haar gepakt en gespeeld en dat ging prima!
Daar merk ik momenteel het meeste vooruitgang, het helemaal gesloopt van vermoeidheid zijn is er gelukkig wel af. Nu hou ik de echt drukke activiteiten nog een beetje af, vooral ook om de vele vragen. Iedereen wil toch persoonlijk van mij horen hoe het gaat of​ ​zo. Dat komt ook wel weer.

Mark werkt 2 halve en 2 hele dagen, die dagen is er hier iemand van de familie voor mij en de kinderen.

De grootste sprongen qua vooruitgang zijn geweest, dat is ook confronterend, maar ik ben van niet lopend naar loslopend gegaan. Van geen beweging in mn arm naar iets van beweging.
De grote spectaculaire verbeteringen komen nu stapje bij beetje, dat is lastig, maar vooruitgang is vooruitgang. Zo voel ik het ook echt. Het heeft tijd nodig en gelukkig heb ik tijd. Ik moet niks, dat geeft me rust.

Met de fysio richt ik me vooral op het zo sterk mogelijk maken van mn linkerkant ​(buik​,​ rug en been) oftewel helemaal afgemat worden met buikspieroefeningen en zulke ongein. Ik vind het prima, altijd al een #fitgirl willen zijn ;-).

Ik merk dat ik thuis veel minder loop dan bij Heliomare. Daarom ga ik vaak ‘s avonds nog met papa een rondje park.

Ik weet dat er best wat mensen zijn die langs willen komen of af willen spreken. Dat kon ik afgelopen weken echt nog niet aan, maar zo langzamerhand merk ik dat ik daar ook wel weer energie voor heb. Dus dat komt ook wel weer. Ik vind het nog lastig om balans te vinden in gezin, Heliomare, trainen en sociale contacten. En ik merk ook dat t voor de ‘buitenwereld’ -​ jullie dus ​- ​lastig in te schatten is wat ik kan​ ​/ wil. Ook qua communicatie, het ene moment wil ik veel delen en het andere moment kan ik het niet opbrengen. Dat is niks persoonlijks​,​ daar heeft mijn hele omgeving mee te maken.
Er is toch een deel in mn hersenen beschadigd. En het hopen is natuurlijk dat het weer zoveel mogelijk wordt als vroeger. Steeds vaker ben ik de laatste tijd geconfronteerd met het feit dat dat niet meer gaat gebeuren. Er zijn momenten dat ik dat zelf ook besef en dan stort mn wereld wel even in. Maar mijn nieuwe motto is, ik moet door. Het heeft weinig zin om te blijven hangen in dat gitzwarte verdriet. Dus dat doe ik dan maar niet.

Op woensdag gym ik weer met Daniël, gelukkig zijn daar ook elke week vriendinnen die me daar helpen bij wat niet gaat.
Ik ben echt blij dat ik dat weer redelijk kan meedoen..​.​ al breekt mn hart wel als je samen met je kind een oefening moet doen en ik kan dat niet. Of als Daniël naar me toe moet rennen en ik hem niet op kan pakken en in de lucht kan houden. Ik ben vooral bezig met niet omvallen als hij met snelheid op me afrent. Maar ik ben er wel met hem. En hij vindt t geweldig. Dat is waar het om gaat.

Donderdag krijg ik botox in mn kuit​; ​omdat er zoveel spanning op mn kuitspier staat​,​ kan ik mn voet niet goed afwikkelen bij het lopen. Ik hoop dat het gaat werken. Ze leggen mn kuitspier​ ​’lam’ zodat hij ontspant. Botox komt uit de medische wereld.​ H​opelijk willen ze ook wat in mn voorhoofd spuiten ;-).

Ik heb nog regelmatig contact met mn oude Heliomatties, zij zijn de enige​n​ die snappen hoe het is en hoe het voelt. Dat is heel fijn. Het is als buitenstaander niet voor te stellen hoe het is als 1 kant niet meer functioneert.

Tot zover de langverwachte update 😉

​Ik ben heel vaak begonnen met stukken te typen maar doordat er zoveel gebeurd is​,​ werd het rommelig. En ik wilde het schrijven ook niet ten koste van de tijd met de kinderen laten gaan. Ik ga nu wel weer proberen wat regelmatiger te posten omdat het ook werkt als verwerking voor mij.

Tot snel, X