Een lichaam dat niet voelt als de mijne.

Een lichaam dat niet voelt als de mijne. Een geest die niet denkt zoals ik deed.

Wat is het soms lastig te beseffen dat dit echt is. Dat dit is wie ik nu ben. Ik heb afgelopen weken 11 winterjassen besteld. Ik kies niet de jas die ik het liefste wil, maar de jas die ik zelf aan kan trekken en waarvan ik de rits zelf dicht kan krijgen met 1 hand. Het heeft wat frustratie en tranen gekost, maar het is gelukt. De overige 10 jassen heeft Mark keurig teruggestuurd. Jassen met een dubbele rits, jassen met de zakken te ver naar achter of te kleine zakken. Ik doe mn linkerhand altijd in mn zak, zodat het niet zo opvalt dat ie niet zo lekker meedoet en daarbij is ie beschermd.
Bovenstaande tekst heb ik een paar maanden geleden geschreven.

Inmiddels is het bijna 20-02-2020. Een hoop 2en bij elkaar, dan is het 2 jaar geleden dat ik mijn infarct kreeg. Vanaf oud en nieuw voelt het raar, want je gaat richting de 2 jaar. En 2 jaar klinkt rot. Want het eerste jaar is het herstel het grootst en ja, dan zit ik ineens tegen de 2 jaar aan.

Eerst even een stukje terug in de tijd naar afgelopen halfjaar. Vanaf november zaten we er lekker in met elkaar. Sint Maarten vlak voor de buien weer binnen. De Sinterklaasintocht in het zonnetje met papa, Mark en de kids genieten. Een zonnebril op om de tranen te verstoppen, tranen van geluk, ik stond er gewoon weer, zoals het hoort met heel Heemskerk de Sint binnenhalen. Vorig jaar heb ik alles zoveel mogelijk langs me heen laten gaan wat dat betreft.

Dit jaar was anders. Mark en ik hebben ons vol overgave overal in gestort. Ik ben met Sophie naar Sint op de peuterspeelzaal geweest. Sophie vond het geweldig en ik kon het gewoon aan. Ik kon daar gewoon de drukte aan. Wat was dat leuk. Daniël zat op school natuurlijk ook volop in de feestvreugde. En wij deden gewoon mee. Mark kon weer avonden weg (daar heeft hij goed gebruik van gemaakt ;-)) zonder dat er hier iemand moest komen. Daniël, Sophie en ik werden een soort drie-eenheid, een goed geoliede machine. We draaien onze hand niet meer om voor een poepluier van Sophie. Uiteraard is het fijner als Mark er wel is, maar ik red het nu om te koken, de kinderen te douchen en naar bed te brengen. Net als een echte moeder ;-).

Toen kwam de kerstvakantie. Dat was ook lekker druk maar gezellig. En toen kwam januari. Bam! Die viel even tegen. Het grauwe weer. Het vele binnen zitten. De saaie dagen. En weer ritme zoeken. Wat viel dat tegen zeg. Over het algemeen voel ik niet meer dat ik heel anders ben dan andere moeders, omdat het thuis eigenlijk weer loopt als daarvoor.
In bed denk ik vaak over van alles. Wat is er nou eigenlijk anders? Nou, dat kan je beter niet doen want, ik zal een voorbeeld geven, ‘s morgens als ik wakker word begint het met het ‘zoeken’ van mn arm. Ik draai mn bed uit en moet denken waar en hoe ik mn voeten plaats. Oh, mn voet zat nog vast in het dekbed. Afijn, dit went geloof ik nooit. Maar je wordt er steeds beter in natuurlijk.

Tegenwoordig erger ik me niet meer aan spullen die verkeerd staan of waar ik zowat mn nek over breek, nee ik ruim ze op. En dat scheelt een hoop frustratie en gedoe. Toch denk ik regelmatig: Hoe makkelijk hebben mensen het eigenlijk als hun lichaam gewoon functioneert. Dat je gewoon gaat en staat waar je wil en wanneer je wil. Dat je nog even snel de trap oprent omdat je wat vergeten was, dat je toch even die andere broek aandoet omdat die leuker staat. Dat je bijvoorbeeld even langs je ouders gaat om iets te brengen, te vertellen of gewoon om ze even te zien. Zulke stomme kleine rotdingen ‘mis’ ik. De gewone dingen eigenlijk.

Doordat januari zo was zoals hij was en ik er niet vrolijk van werd, heb ik met Mark besloten om voorlopig te stoppen met fysio, ik heb afgelopen 1,5 jaar 4 keer per week fysio gehad. Daarnaast gym ik met Sophie. Het is even genoeg geweest. Ik had 1,5 jaar lang elke keer zin om naar fysio te gaan, want het is voor mijn herstel en ik moet nog heel veel beter worden. Ik moet nog zoveel mogelijk functie terugkrijgen. Maar ik merkte dat ik niet meer gemotiveerd was om te gaan, dat ik er steeds meer tegenop ging zien en gek werd van het heen en weer gebracht moeten worden. Dat ik voorlopig gestopt ben betekent ook dat ik mijn therapeuten voorlopig niet zie; als je elkaar zo lang meerdere malen per week ziet bouw je natuurlijk een band op. Je wordt een soort familie ofzo. Dus het is best gek om elkaar dan nu niet meer te zien. Maar het is goed voor nu.
Ik heb al bedacht hoe versteld ik ze straks laat staan als ik ze zie. Wat wel een beetje lastig is, is dat de stok achter de deur weg is. Maar ik heb nu een Wii staan met balanceboard. Momenteel scoor ik op alle vlakken nog maar 1 ster: unbalanced. Dus daar kan ik mee aan de slag. En als het weer wat mooier wordt kan ik lopend naar school.

Mijn vorige blog begon ik met Ajax, nu sluit ik ermee af. Zondag had Sander kaartjes geregeld voor Ajax, dit keer gewone plaatsen, nou ja gewoon. We zaten helemaal bovenin. Dat ging goed qua trap gelukkig. Ook de drukte in het stadion was te doen. Ik vond het weer heerlijk om er te zijn. Tot we terug naar de auto moesten lopen; in de stromende regen en harde wind moesten we nog een aardig stukje lopen. Drijfnat waren we. Maar ik kon er wel om lachen, vooral omdat het eigenlijk wel een goede afsluiter was van een fijne zondag. Het was zo lekker om met Sander en Marlies daar te zijn. Ze hebben me daar zo goed, soepel en eigenlijk onopvallend continu ondersteund, dat ik me niet zo beperkt voelde. Maar ik kan je zeggen dat ik ze in de barre tocht richting auto wel degelijk beperkt heb met mijn tempo. Maar nat zouden ze sowieso geworden zijn toch?