All I want for Christmas

All I want for Christmas – Mariah Carey

Het einde van het jaar nadert. De tijd van terugblikken. Ik weet nog dat ik 25 juni tegen mijn Maatschappelijk werker op Heliomare zei: over een halfjaar is het kerst dan kan er nog zoveel verbeteren. En er is ook een hoop verbeterd sinds dat moment, maar ik ben nog verre van waar ik wil zijn. Dit wordt steeds zwaarder merk ik. Ik ben zo langzamerhand mijn eigen vijand aan het worden. In mn hoofd kan ik veel meer dan mijn lichaam daadwerkelijk kan. Alhoewel het ook een vorm van therapie is. Het voorstellen wat je moet doen. Dat kan helpen. Maar het geduld van de drammer in mij raakt soms een beetje op. Dat bevordert de boel niet, laat ik maar zeggen. 

Elk jaar als ik So this is Christmas and What have you done op de radio hoor denk ik hetzelfde; weer die extra kilo’s niet kwijt, maar het is kerst dus t gaat m nu ook niet worden. Toen ik dat liedje dit jaar hoorde dacht ik hetzelfde. Naja, ik train nu meer dan dat ik in de 30 jaar hiervoor heb gedaan natuurlijk, maar heel anders. Ik sta nu op balanskussens, loop 10 minuutjes op een loopband, probeer te squatten, ik til mijn knieën om en om omhoog. En dan ben ik wel toe aan wat rust. Uiteraard gaat dat ook steeds beter en mensen zeggen (ja echt) dat revalideren topsport is. Nou ja, daar ben ik het deels mee eens, vooral omdat t zo zwaar is dat het niet gaat zoals je wil, maar toch blijft proberen. Net zolang tot je beetje bij beetje beter wordt.

Het lastige van het traject is dat ik zo graag alles ‘normaal’ wil doen. ‘Normaal’ lopen. ‘Normaal’ kunnen gaan zitten en weer opstaan. Hier train ik dan ook heel veel op. Wat eigenlijk een gek iets is. Iedereen loopt. Iedereen staat de hele dag op en gaat zitten. Het is daarom ook niet voor te stellen voor buitenstaanders wat daar zo moeilijk aan is.

Ik heb hier veel over nagedacht om het toch een beetje proberen uit te leggen hoe het voelt voor mij. Het meest in de buurt komt dit eigenlijk wel; ik heb de hele dag het gevoel alsof mn linkerbeen een zak nat zand is. Zo zwaar en log. En dat moet dan meebewegen. Bij elke stap is het alsof die zak naar voren en iets omhoog moet. Mn arm kan ik bijna niet uitleggen. Als ik mn ogen dichtdoe heb ik geen idee waar mn arm zich bevindt. Als ik mn ogen dichtdoe heb ik überhaupt geen idee van een linkerkant van mn lichaam. Dan is het alsof het licht links uitgevallen is en alleen rechts is zichtbaar en voelbaar. Ik ben dus continu op zoek naar het lichtknopje. Soms vind ik er eentje, maar ik krijg de dimmer niet verder open. Of de batterij is bijna leeg, wat jij wil. Het lastige van proberen te herinneren hoe het was is dat ik me het bijna niet meer voor kan stellen. Ik ben het haast vergeten. Ik weet niet meer hoe het voelt om met links iets te doen. Dat maakt het lastig om dat gevoel op te roepen. Het lukt me soms gelukkig wel, vooral als ik terugdenk aan tennissen. Dat kan ik me nog inbeelden. Het naar boven proberen te halen van het gevoel van een werkende linkerkant kost zo veel energie dat ik dat vooral kan proberen als ik ga slapen. Toch geloof ik dat als ik de rust heb om terug te halen wat was het me echt gaat helpen. Mijn geheugen weet de meest onbenullige dingen nog precies, ik weet van vrijwel al mn vriendinnen wanneer ze jarig zijn en misschien nog erger, van hun kinderen, maar hoe ik mijn linkerhand moet gebruiken is duidelijk een totaal ander gedeelte van het brein.

Na Heliomare waarschuwde iedereen me voor een terugval. Dat dat heel normaal zou zijn. Ik was veel te blij om weer ‘gewoon’ thuis mee te mogen doen. Dus dat ging mij zeker niet gebeuren. En dat gebeurde ook niet, alles liep bijzonder goed eigenlijk, de kinderen zien me weer voor vol aan. Ik ben mama, ik dans met ze in een kring, totdat ze vinden dat het sneller met zn 2en gaat, dan verzorg ik de ‘zang’. Afijn het is bijna zoals het hoort te zijn.

En je weet hoe het gaat op het moment dat t allemaal eigenlijk wel weer lekker loopt en je net je leven weer aardig op de rit hebt, dan moet er toch nog iets gebeuren om toch die terugslag te krijgen. In mijn geval was dit het ziekenhuisbezoek bij mama’s eerste chemo. De bedden, de zusters. Alles kwam terug. Ik heb 3 dagen moeten huilen. Ineens zag ik alles vanaf de andere kant. Ik besefte hoe iedereen mij altijd heeft gezien ik dat bed. Heel heftig. En ja, mama krijgt chemotherapie. Er zit een kwaadaardige tumor in haar borst. Gelukkig behandelbaar, maar wel een heel traject. Alles erop en eraan. Bij wat er bij mij gebeurd is kan ik nog relativeren. Bij mama kan ik dat bijna niet. Ze is hier bijna elke dag, we zijn een team. En dat blijven we ook. Het is echt zwaar balen (lees welk woord je wil hier) maar we kunnen het niet veranderen. En ja, we hebben ongelofelijk veel pech dit jaar, maar we hebben er weinig behoefte aan dat dat steeds benoemd moet worden, mama en ik zijn allebei van het doorpakken en doorknallen, even huilen, even boos op de wereld en weer door. We moeten ook door. Dus dat is wat we doen en blijven doen.

We sporten samen, zij iets harder dan ik uiteraard;-); we lachen samen om mijn grappen, ik iets meer dan zij uiteraard;-).

We genieten van de kids allebei evenveel;-).

Een iets ander jaar dan gehoopt, maar kerst wordt het toch, eten moet je toch, dus dat doen we gewoon net als altijd.

Prettige dagen voor iedereen X