Auteur: paulien

Racoon – Almost made it

Inmiddels ben ik alweer een maand thuis, de tijd vliegt nog steeds, waar ik na de eerste 2 weken tegen iedereen kon zeggen dat t me eigenlijk wel mee viel thuis, moet ik nu toch wel zeggen dat t heftig is soms. Het is vooral heel confronterend, en dat kan ik de ene dag makkelijker aan dan de andere dag. Gelukkig duurt het geen hele dag als ik een mindere dag heb. Ik kan me er gelukkig weer overheen zetten.

Omdat er afgelopen maand zoveel gebeurd is heb ik besloten om wat punten op te schrijven​,​ omdat het anders een heel chaotisch verhaal wordt dat alle kanten op​ ​schiet​.​

Het heeft even geduurd maar door de drukte van afgelopen tijd heb ik weinig tijd gehad om te typen. ik ben sinds vandaag thuis. het klinische deel van mn revalidatie zit erop, na 3 maanden kom ik eindelijk weer thuiswonen. Mijn eerste verpleegkundige had met mij de afspraak gemaakt als ik met Sophie op mn arm de deur uit kon lopen dan zou zij mn ‘laatste’ blog schrijven. (De bijbehorende foto volgt nog hoor… maar het is dus gelukt! Hieronder het verhaal van hoe Kelly mij heeft meegemaakt afgelopen 3 maanden.

Zo is het goed – Acda en de Munnik

Nog even blijven.
Nog even hier.
Zeg me dat alles zo is als het zijn moet.

Om even terug te komen op mijn vorige blog, de tijd vliegt, afgelopen week is voorbij gevlogen. Ik heb zoveel reacties gekregen op mn blog afgelopen dagen, echt heel leuk. En ik snap ook echt dat mensen ook graag nog persoonlijk even aan me willen vragen hoe het gaat, en dat vind ik prima hoor.Alleen merk ik dat ik door de drukte nog minder dan voorheen toekom aan antwoorden.

We hebben altijd te weinig tijd.

Ik word elke morgen om 06.00 uur wakker. Dan probeer ik nog even te blijven liggen maar ik moet plassen dus ik hijs mezelf omhoog(goedemorgen buikspieren) dan gooi ik mn benen over mn bedrand pak mn schoenen van mn rolstoel trek ze aan plof in mn rolstoel en rij naar t toilet, vaak heb ik mn deur net niet ver genoeg open geschoven dus blijf ik eerst nog hangen achter de deur, als ik de deur van t toilet openschuif check ik eerst hoe het toilet eruit, ziet en hoe het ruikt, als het niet naar wens is pak ik een ander toilet. Door het felle TL licht ben ik meteen wakker.

Lucky – Jason Mraz

ja, lucky I’m in love with my best friend. De tweede vraag nadat iemand vraagt hoe het met mij gaat is vaak. En hoe gaat het met Mark? redt hij het een beetje? Naar omstandigheden gaat het zeg ik dan. Natuurlijk is het voor hem bijna niet te doen, maar met hulp doet hij het allemaal maar mooi. Het is niet voor te stellen, dat je van de een op de andere dag ineens papa en mama moet zijn terwijl je gewend bent fulltime te werken. En wij deden altijd alles samen. Dat maakt het natuurlijk nog pijnlijker. we zijn altijd echt maatjes geweest. en nog. en daarom heb ik afgelopen periode ook nooit aan ons getwijfeld, wij zijn het he. wij kunnen dit. natuurlijk is het heeeeel vervelend allemaal. maar hij en ik gaan t redden. Gelukkig kan ik al steeds meer zelf, dus hoeft hij geen zorgpartner te worden. Mark is geen prater, gelukkig wel met mij en we zijn dit blijven doen afgelopen periode. maar voor de lange antwoorden moet je nog steeds bij mij zijn;-)

wake me up- Avicii

Wat als, wat als, wat als, had ik dit kunnen voorkomen? een vraag die ik mezelf eigenlijk nooit zo vaak gesteld heb als afgelopen dagen. Het had niks uitgemaakt, want dit hadden ze toch niet ontdekt.maar ik zit nu wel mooi met dit gedoe. Gister had ik mijn meeloopdag. een dag waar familie mee mag kijken met de therapien en uitleg krijgt over wat we zoal doen tijdens de sessies. en je krijgt een gesprek met de arts over wanneer je met ontslag mag en je prognose

Wat is 2018 eigenlijk een kutjaar. mn CVA en AJAX natuurlijk. maar het komt wel goed met ons.

Ik heb een kneiterdrukke volle week achter de rug. Wel een lekkere week. veel buiten geweest met dit mooie weer. en een stukje los gelopen zonder hulpmiddel. Ken je Pinokkio? Ik heb zijn loopje gejat;-). maar daar wordt hard aan gewerkt.

Hallo hoogmoed hier de val. Acda en de Munnik.

Goedemorgen, naast de successen en overwinningen( alleen met stok over de afdeling lopen, alle verzorging zelfstandig) komt zo af en toe ook de realiteit naar boven drijven in mn kop. Dan spreek ik mn arm(vooral mn arm) even goed toe, ik heb je nodig!!!!! je moet t gaan doen. ik kan me ook niet voorstellen dat ie het echt niet meer gaat doen, behalve heel soms, dan wordt alles even gitzwart en dan ontvangen mn naasten wat appjes vol gevloek. maar ik weet ook dat opgeven of stoppen geen optie is en dat t echt wel ‘goed’ komt. waarom zou het niet goedkomen? en natuurlijk ben ik er nog lang niet(als ik iedereen mag geloven) maar ik ben de enige die dit moet en kan doen..

dinsdag 3 aprilvond het intake gesprek voor de ingreep plaats in het amcwe hadden een gesprek met de arts die het parapluutje ook ging plaatsen. een heel aardige man die zijn tijd nam voor ons. dat gaf een goed gevoel…we kregen ook een echofilmpje te zien van mn hart waar jezag hoe’lek’ het hart was. de arts had er vertrouwen in. ik dus ook, zijjn er verder nog vragen zei hij: ehm eentje dan: hou je me wel in leven? dat beloof ik! nou mooi.afijn zondagavond voor ik terug ga naar Heliomare verschijnt er toch ineens een stemmetje in mn achterhoofd: wat als … het afscheid van de kinderen is toch even heftiger dan normaal.al die tijd was ik echt relaxed, het is maar een ingreep. de arts was relaxed, waarom zou ik me druk maken dan? ik heb al zoveel overleefd, hoe dom zou het zijn hierin te blijven hangen… dat gaan we dus niet doen, toch?de nacht voor de ingreep slaap ik redelijk.w moeten ons om half 8 melden, ik word vrij snel geholpen, het blauwe ziekenhuishirt staat me prachtig. mama enMark mogen tot de deur mee, slik, afscheid nemen, tot strakkies, t komt wel goed hoor!!!!