Auteur: paulien

Een lichaam dat niet voelt als de mijne. Een geest die niet denkt zoals ik deed.

Wat is het soms lastig te beseffen dat dit echt is. Dat dit is wie ik nu ben. Ik heb afgelopen weken 11 winterjassen besteld. Ik kies niet de jas die ik het liefste wil, maar de jas die ik zelf aan kan trekken en waarvan ik de rits zelf dicht kan krijgen met 1 hand. Het heeft wat frustratie en tranen gekost, maar het is gelukt. De overige 10 jassen heeft Mark keurig teruggestuurd. Jassen met een dubbele rits, jassen met de zakken te ver naar achter of te kleine zakken. Ik doe mn linkerhand altijd in mn zak, zodat het niet zo opvalt dat ie niet zo lekker meedoet en daarbij is ie beschermd.
Bovenstaande tekst heb ik een paar maanden geleden geschreven.

Roller coaster – Danny Vera

Het is zo lang geleden dat ik wat geschreven heb dat ik eerst maar even naar het verleden ga om jullie weer een beetje bij te praten. Het is linkshandigendag. 13 augustus 2019. Oh ja, om dit te vieren, of omdat de tijd er rijp voor is, neemt Sander me mee naar AJAX- Paok. Een paar weken geleden toen de kaarten in de verkoop gingen heeft Sander 2 kaarten aan de trap weten te bemachtigen. Ik geloof dat ik het aankan.

Bob Marley – Three Little Birds

Er kon zoveel misgaan maar dit ging er mis. Tottenham scoorde in de laatste seconde tegen AJAX. Waarom ik hiermee begin? Omdat ik het eindelijk weer red om voetbalwedstrijden te volgen en ervan te genieten en er helaas ook weer ziek van kan zijn als het dan zo mis gaat. Jaren gingen Sander en ik naar de (voorrondes) Champions League. Dat was echt ons ding. Eerst uit eten en dan lekker voetbal kijken. Dat mis ik. Het ‘even’ lekker een avondje naar AJAX. Niks is meer even. Overal moet ik over nadenken. In mn hoofd kan het in eerste instantie allemaal makkelijk, maar als ik dan nog eens nadenk word ik vaak toch teleurgesteld. Teleurgesteld door mn lichaam. Dat nog niet functioneert zoals het zou kunnen.

Racoon – Oceaan

De Artiszegels zijn er weer bij de Deka. Vorig jaar was ik gelukkig goed begonnen. Want middenin de spaarperiode belandde ik in het ziekenhuis. Iets wat op dat moment helemaal niet boeiend moest zijn, maar voor mij was het wel een ding. Gelukkig hadden we 20 blikken knaks (goed voor 20 zegels) in de kast liggen voor Daniëls verjaardag. Daniëls verjaardag moest ik vanuit het ziekenhuis beleven en de knaks zijn op Sophie’s verjaardag opgegaan. Maar het belangrijkste: Ik had al voldoende Artiszegels om heen te kunnen. Die praktische instelling ben ik gelukkig niet kwijtgeraakt.

Je best doen – Glen Faria

2018 was niet bepaald het beste jaar voor ons. 
Er zijn momenten op een dag waarop ik zo boos kan worden op mn omgeving. Een schoen in t midden van de gang, een tas op de plek waar ik wil gaan zitten, een aanrechtblad dat volstaat. Een cappuchontrui die niet uitgaat omdat er nog een shirt en hemd onderzit. Een tandpastatube die te strak dichtzit, mijn antislipmatje (om flessen en potten open te maken) dat vies is, de trui die ik aan wil die onderaan de stapel ligt, de badmat die niet in het midden ligt. Afijn zo kan ik nog wel even doorgaan en dan heb ik het nog niet over de dingen buitenshuis.

All I want for Christmas – Mariah Carey

Het einde van het jaar nadert. De tijd van terugblikken. Ik weet nog dat ik 25 juni tegen mijn Maatschappelijk werker op Heliomare zei: over een halfjaar is het kerst dan kan er nog zoveel verbeteren. En er is ook een hoop verbeterd sinds dat moment, maar ik ben nog verre van waar ik wil zijn. Dit wordt steeds zwaarder merk ik. Ik ben zo langzamerhand mijn eigen vijand aan het worden. In mn hoofd kan ik veel meer dan mijn lichaam daadwerkelijk kan. Alhoewel het ook een vorm van therapie is. Het voorstellen wat je moet doen. Dat kan helpen. Maar het geduld van de drammer in mij raakt soms een beetje op. Dat bevordert de boel niet, laat ik maar zeggen. 

We hebben allemaal houvast nodig. Iets of iemand die het gevoel geeft van het komt wel goed.

Claudia de Breij – Als het stil is.

Inmiddels zijn we bijna 8 maanden verder. Al bijna 8 maanden vertel ik mensen mijn verhaal van de achtbaan waar ik 20 februari ineens in terechtkwam. Het bizarre verhaal waarbij mijn hersens ineens niet meer samen leken te kunnen werken met mijn lichaam.

Niets kan mij nog stoppen – de Poema’s

Het is linkshandigendag. En hoewel mijn linkerhand me al bijna een halfjaar in de steek laat, voel ik me nog altijd een linkshandige en dat zal ik ook weer worden. Al spreken alle onderzoeken, soortgelijke gevallen en professionals dit tegen. Ik geloof in mijn lichaam en hersenpan. We hebben het 30 jaar allemaal vrij netjes gedaan samen, de komende jaren moet dat ook wel weer gaan lukken. Waarschijnlijk niet morgen of volgende week, maar als ik dit over een jaar of 2 teruglees dan denk ik: oh ja, dat was toen je alles nog met rechts moest doen.

Na 2 erg slechte dagen kijk ik naast me, waar Daniël lekker ligt te slapen.. en bedenk me dat ik maar weer eens wat moet gaan schrijven..

Ik zal proberen het zo duidelijk mogelijk te houden omdat er weer zoveel gebeurd is afgelopen periode.