wake me up when it’s all over

wake me up- Avicii

Wat als, wat als, wat als, had ik dit kunnen voorkomen? een vraag die ik mezelf eigenlijk nooit zo vaak gesteld heb als afgelopen dagen. Het had niks uitgemaakt, want dit hadden ze toch niet ontdekt.maar ik zit nu wel mooi met dit gedoe. Gister had ik mijn meeloopdag. een dag waar familie mee mag kijken met de therapien en uitleg krijgt over wat we zoal doen tijdens de sessies. en je krijgt een gesprek met de arts over wanneer je met ontslag mag en je prognose

smorgens kwam mijn verpleegster gelukkig ff bij me om kort e vertellen wat de artsen zouden vertellen. gelukkig gaf zij ook aan dat mn arm toch wel zorgwekkender wordt. en dat we komende tijd zoveel mogelijk gaan richten op alles eenhandig aanleren. zodat ik me wel kan redden met de kinderen straks ook. en alles wat nog terugkomt aan functie in mn arm en hand komende tijd is mooi meegenomen. dus. gesprek met de arts kwam hierdoor iets minder hard binnen gelukkig. 1 juni ga ik met ontslag en ga hier dan in de dagbehandeling verder met therapie. waarschijnlijk zo’n 3 keer per week. heel fijn dat dat hier kan. dit blijft toch de beste plek voor revalidatie..

volgende week zit ik hier alweer 2 maanden. en steeds meer mensen gaan weg natuurlijk.vandaag afscheid genomen van mijn moedertje aan tafel. zij zorgde ervoor dat ik wat beter mijn groente at. en da afscheid viel me toch zwaar. misschien ook in combinatie met het nieuws van gister. nouja nog een maand volle bak, hier aan de slag en blijven hopen dat mn hersenen de verbinding kunnen vinden en maken.. voor mn arm en hand. op dit moment voel ik me alsof er iemand(iets) dood is. qua verdriet. dit heb ik niet eerder gehad. natuurlijk ben ik wel verdrietig geweest. maar nu misschien ook in combinatie met afscheid nemen en vermoeidheid na gister ben ik ff klaar.wat zit ik eigenlijk in een rotsituatie.. hoe ben ik hier terechtgekomen? hoe kom ik hier uit?

en ja ik kan steeds beter lopen.en mn koppie doet het nog, en ik kwam als een zoutzak met dikke rommelige wenkbrauwen binnen.ik word langzamerhand ook wel weer mezelf, de wenkbrauwen pluk ik weer dagelijks. maar ik word zo moe van alles, niks gaat meer vanzelfsprekend. alles kost zoveel tijd en energie. (mn verpleegster kwam even binnen voor een peptalk) en nu kan ik deze blog toch positief eindigen. komende 4 weken gaan we het maximale eruit halen. en ik zal iedereen versteld doen staan. wonderen bestaan(wedden?) als ik hier lopend met Sophie op mn arm de deur uitga schrijft zij mn laatste blog vanuit haar beleving. t komt wel goed. X