tijd

We hebben altijd te weinig tijd.

Ik word elke morgen om 06.00 uur wakker. Dan probeer ik nog even te blijven liggen maar ik moet plassen dus ik hijs mezelf omhoog(goedemorgen buikspieren) dan gooi ik mn benen over mn bedrand pak mn schoenen van mn rolstoel trek ze aan plof in mn rolstoel en rij naar t toilet, vaak heb ik mn deur net niet ver genoeg open geschoven dus blijf ik eerst nog hangen achter de deur, als ik de deur van t toilet openschuif check ik eerst hoe het toilet eruit, ziet en hoe het ruikt, als het niet naar wens is pak ik een ander toilet. Door het felle TL licht ben ik meteen wakker.

Ik probeer daarna altijd nog even rustig te gaan slapen, dit lukt vrijwel nooit omdat ik als ik weer terug in bed ben altijd ff check of de vingers al bewegen of ik misschien ineens dingen kon die ik de avond ervoor nog niet kon. Dit is meestal niet hetgeval. Gisteravond kon ik mijn grote teen bewegen!! Ik heb meteen een filmpje gemaakt en doorgestuurd naar de familie. Ik weet nog dat ik mn been kon bewegen, je moest heeel goed kijken maar dat heb ik toen ook vastgelegd. Nu film ik soms mn hand als ik m probeer te bewegen, deze filmpjes zijn nog weinig spectaculair. Komt vanzelf! Tegen die tijd vraag ik Sander of hij dat filmpje dan wil plaatsen.

Maar goed, mijn laatste maand hier is gister ingegaan, de reacties daarop zijn wisselend, oh nog maar een maandje, het eind komt in zicht! Wow nog een maand?! Tsja als iemand je zegt dat je een maand van huis gaat zijn dan is dat lang natuurllijk, maar als er nog een maand is om zoveel mogelijk uit de revalidatie te halen is het ineens iets minder lang.

Voor mij is afgelopen periode sowieso raar geweest qua tijd. Ik ben 20 februari in een achtbaan gestapt en eerst waren er elk uur de lampjes waarmee ze in mn ogen schenen die checkten hoe ik het deed en natuurlijk de cruciale 24/48 of 72 uur. Toen het wachten tot de nachten voorbij gingen, het wachten op bezoek, wachten op ontbijt, wachten op artsen, wachten om te douchen , wachten op een eventuele operatie ( dit werd uiteindelijk de ingreep) wachten om weer op bed te mogen, wachten om op de po gezet te worden, wachten om eraf gehaald te worden, wachten tot het weer dag wordt wachten op een plek in Heliomare,(dit ging snel gelukkig) wachten op de ambulance om me over te brengen naar Heliomare, wachten op Sander want die ging mee kortom ik heb wat gewacht. En dat met mijn geduld, nou heeft niemand hier geduld, alles  gaat te langzaam natuurlijk.

Tijd. Het is wat, de een zegt; oh zo kort geleden dat je je infarct gehad hebt, voor een ander; zo je bent al even onderweg. Dus ja wat is tijd? En hoe dichterbij  het naar huisgaan komt hoe meer het besef komt van afgelopen periode, ik denk bijvoorbeeld terug aan het moment dat mn ouders in het ziekenhuis kwamen en ik zei: ik was hier al zo bang voor dat zoiets zou gebeuren. En ik denk terug aan de eerste momenten dat er een soort van besef kwam en dat ik mn leven onder de loep nam en meteen bedacht, ik heb nergens spijt van ik had zo’n fijn leven en was zo gelukkig. Ik had nog elke dag een soort vakantiegevoel.vrijheid en fijn met de kinderen en Mark. Weinig stress. Het was echt goed allemaal. En dat bedacht ik me al meteen in het AMC.

En als ik terugdenk aan afgelopen tijd ben ik natuurlijk wel momenten heel verdrietig geweest, maar echt ongelukkig niet. Misschien komt dat ook omdat ik nog  in mn Heliomarebubbel zit wat toch een vertrouwde omgeving geworden is. Thuis merk ik dat ik veel meer tegen mn beperkingen aanloop. Dat is natuurlijk logisch. Dat heeft ook tijd nodig.

Ik heb een tijd getwijfeld of ik mn blog op Facebook zou zetten, maar omdat ik langzamerhand toch weer naar de ‘normale’ wereld  terugga en het gesprek met ‘vage bekenden’ nog niet aankan wilde ik dat voor zijn. Zodat de meesten het wel zo ongeveer weten. En natuurlijk zullen er mensen zijn die het nog niet weten en zich kapotschrikken als ze me zien, dat hoort erbij. Ik heb zoveel lieve reacties gehad op mn website via, mail, app en kaartjes maar ook telefoontjes. Echt zo lief!

En nu wordt het tijd om de laatste weken alles uit de revalidatie hier te halen zodat wanneer het tijd is om naar huis te gaan dat ik er klaar voor ben!