hallo hoogmoed, hier de val

Hallo hoogmoed hier de val. Acda en de Munnik.

Goedemorgen, naast de successen en overwinningen( alleen met stok over de afdeling lopen, alle verzorging zelfstandig) komt zo af en toe ook de realiteit naar boven drijven in mn kop. Dan spreek ik mn arm(vooral mn arm) even goed toe, ik heb je nodig!!!!! je moet t gaan doen. ik kan me ook niet voorstellen dat ie het echt niet meer gaat doen, behalve heel soms, dan wordt alles even gitzwart en dan ontvangen mn naasten wat appjes vol gevloek. maar ik weet ook dat opgeven of stoppen geen optie is en dat t echt wel ‘goed’ komt. waarom zou het niet goedkomen? en natuurlijk ben ik er nog lang niet(als ik iedereen mag geloven) maar ik ben de enige die dit moet en kan doen.. helaas, maar aan de andere kant ik gun dit niemand, dus laat het dan maar mij overkomen, want dan heb ik nog een soort van ‘ invloed’ op de voortgang. ik blijf geloven dat als ik hard genoeg knok en mn best blijf doen, dat mijn hersenen vanzelf ook weer ‘ wakker’ worden. in mijn gedachten is het alsof er in mijn hersenen een bom ontploft is en de ravage was verschrikkelijk. een en al puin. en nu wordt er zo langzamerhand ‘ opgeruimd’ Zo langzamerhand is de ergste stof neergedaald en wordt de schade zichtbaar, dus we kunnen gaan opruimen en opbouwen. verbouwingen duren altijd langer dan gepland, maar als het klaar is dan heb je ook wat. ik moet nog ongeveer 7 weken hier blijven. Dus 7 weken knallen.het klinkt gek, maar ergens heb ik daar ook wel zin in, vooral omdat ik ergens naartoe kan werken. en ja ik weet dat ik er na die tijd nog echt niet ben,maar ik zorg ervoor dat ik zo ver mogelijk kom.Ik merk wel dat ik ook wat uit balans raak doordat er zoveel mensen wegmogen en er een hoop nieuwe komen. ben je net aan elkaar gewend. gaan ze weer weg.

Veranderingen zijn nooit mn sterkste kant geweest;-) er komen natuurlijk ook weer veel nieuwe, maar dan moet je weer wennen en weer je verhaal vertellen en hun verhaal aanhoren. daar heb ik nu even geen zin in. ik richt me even op mn eigen vooruitgang , volgende week ga ik wel weer kletsen met nieuwe mensen.Oh ja ik wilde eigenlijk vandaag schrijven over hoe de dagen er hier een beetje uitzien, maar doordat ik niet helemaal blij wakker geworden ben staat er weer heel wat anders.Ik heb nog tijd voordat ik weer therapie heb dus ik zal jullie nog even vertellen wat ik hier zoal doe op een dag. We krijgen begin vd week globaal een weekrooster. deze kan nog iets aangepast worden gedurende de week. aan het eind van elke dag krijg je je definitieve rooster voor de volgende dag. je hebt over het algemeen vaste therapeuten. die overigens echt top zijn (ik weet niet of ze dit ooit gaan lezen;-)) maar ik heb het echt getroffen met mijn ’team’

ik word hier vrij vroeg wakker en voorheen moest ik dan eerst de verpleging bellen om me uit bed te halen, mn bedhek omlaag te doen mn schoenen aan( niks mag op blote voeten) dan in de rolstoel en naar t toilet, bellen als je klaar bent(komen ze binnen en dan mag je vertellen als je gepoept hebt. gelukkig mag en kan ik bovenstaande nu zelf. ik kom nu ook vrij soepel uit bed doe mn schoenen aan en race naar t toilet. in mn rolstoel. s morgens met de stok vind ik een mooi doel voor volgende week.Dan pak ik mn douchespullen. badjas over me heen en dan race ik naar de douche. ik zet het krukje met handdoeken binnen handbereik. en zet mn rolstoel zo neer dat hij niet nat wordt en ik er toch bij ksn als ik klaar ben. douchen gaat op zo’n klapstoeltje. je wordt steeds handiger. als ik klaar ben verzamel ik mn spullen weer en leg mn badjas zo goed mogelijk over me heen. dit is de grootste uitdaging vd ochtend;-) ik kijk altijd nog ff een keer extra in de spiegel of ik de gang over kan zonder dat ik de medebewoners iets te veel show op de vroege morgen…zo dat was het eerste uur van de ochtend.

dan aankleden. alles met rechts en goed kijken waar een mouw of broekspijp zit. en vooral niet af laten leiden. aankleden gaat gelukkig ook steeds beter alleen, die bh.. dat blijft een klereding.en dan moet alles er ook nog inhangen. ik overweeg regelmatig of ik het dragen van een bh af zal schaffen. maar na 2 kinderen is dat echt geen optie meer. dus gaan we elke ochtend dat gevecht met die  bh weer aan. dan is het tijd voor een beetje make up, goed mikken. de eerste keren leek ik wel een travestiet. het gaat steeds beter. alleen de mascara laat ik nog voor wat het is. ook omdat ik nog regelmatig wat huil. (kleine huilbuitjes omdat iemand vraagt naar mn kindjes en me vertelt hoe erg het voor me moet zijn)Ja het is heel erg en verdrietig en ik mis mn gezin gigantisch, maar als ik de hele dag daaraan ga denken heb ik geen tijd om te knokken voor herstel. dus ik probeer dat verdriet toch ergens te parkeren. al merk ik dat t me steeds moeilijker afgaat. Misschien omdat ik soms het gevoel heb dat ik er al bijna ben, ik kan al zoveel meer zelfstandig, maar zolang mn linkerarm nog zo matig meedoet ben ik nog zo beperkt.volle bak op mn linkerarm komende tijd!!! oh en op loslopen!!!ik blijf doelen stellen. zodat ik voor mezelf gerichter bezig kan zijn of zo.afijn, de make up zit erop, dan vraag ik een zuster om mn haar even vast te doen, als ze kunnen vlechten is dat mooi meegenomen. een staart of clip indoen met 1 hand is niet te doen…

inmiddels zijn we 2 uur verder(echt waar) en kan ik gaan ontbijten.de meesten hebben dan al op dus met een beetje mazzel zit er iemand wiens ledematen het dusdanig doen dat ik voorzien kan worden van een broodje met kaas(lekker makkelijk) en als ze ook mn pillenzakje open kunnen krijgen is de ochtend tot dusver aardig geslaagd. doordat ik met mn stok naar het ontbijt loop heb ik geen mogelijkheid zelf iets te pakken of mee te nemen. Ik scan altijd even snel de ontbijtzaal en ga bij de meest mobiele patient in de buurt zitten(zij blij) ik kijk wat hopeloos om me heen en dan komt het meestal wel goed.ik eet zo gigantisch langzaam dus ze komen me vaak tijdens het ontbijt al ophalen voor mn eerste therapie.dan moet ik nog even ‘snel teruglopen naar mn kamer om in mn rolstoel te gaan zitten en dan word ik afgezet waar ik moet zijn, opgemaakt en met nette haren. omdat ik steeds meer zelf mag en kan lopen ‘moet’ ik steeds meer zelf naar de therapieen gaan. voorheen werd ik 5 a 10 minuten voor tijd opgehaald en gebracht naar waar ik heen moest. en als ik klaar was kwamen ze me weer halen en zetten me op mn kamer. de therapieen die ik krijg zijn:

fysio ;Dit vind ik de leukste therapie. hier heb ik weer leren (trap)lopen en dit heb ik zo’n 3 keer per week. in het begin zette ze mn hele been in een brace en moest ik mn been naar voren zien te krijgen. toen dat lukte kon ik wel janken. ineens ging mn been een stukje naar voor. ik oefende in het begin vooral in de brug. aan de voor en achterkant 2 spiegels, mn romp kon ik niet rechthouden, dus moest ik steeds in de spiegel kijken hoe ik erbij ‘ stond’ heel vermoeiend, maar bij fysio heb ik geleerd dat er nog wel kracht zit in mn linkerbeen. doordat ik bij de fysio de grootste vooruitgang boek vind ik dat het leukst. voor ik naar huis ging in het weekend moest ik oefenen om drempels over te kunnen zodat ik ons huis in kon komen. Mark is toen bij een sessie geweest zodat hij ook leerde hoe dat moest. de stap van ‘ gewoon’ lopen naar traplopen is niet  zo groot. tijdens fysio doen we nu altijd ook wat trappenhuizen. de leuning zit bij ons thuis gelukkig rechts dus dat scheelt. naar beneden ga ik achteruit. dit is nog een beetje mikken met mn linkerbeen. maar oefenen we ook regelmatig bij de fysio.

ergotherapie;Dit vond ik de stomste therapie in het begin, omdat het zo confronterend is.in het begin keken ze bij douchen en krijg je tips en trucs hoe je je het makkelijkst kunt wassen, afdrogen en vervolgens aankleden. Ze leren je hoe je dingen toch kunt doen met een beperking. Ik maak alles met mn tanden open waardoor er nu een stukje van mn tand af is(shit!!!!)  zij leren je om dingen te klemmen en dan open te maken.tijdens het eten van brood heb ik een antislipmatje en een noppenbordje, zodat ik mn broodje kan smeren en snijden zonder dat hij van mn bord glijdt. heel handig maar ik blijf het confronterend vinden en baal dat ik het nodig heb. daarom klap ik mn broodje kaas vaak gewoon zo snel mogelijk dubbel;-)

psychologie;Hoe gaat het en waar loop je tegenaan? Mijn psycholoog gaf aan dat mensen met een herseninfarct links soms nogal misplaatste grapjes kunnen maken. ik herken mijzelf hier niet in. ook schatten ze hun beperking weleens verkeerd in en denken dat ze al meer kunnen wederom geen blijk van herkenning;-)Ik krijg binnenkort een neuropsychologische test om te kijken waar er in mn brein dingen aangetast zijn. Het lukt me bijvoorbeeld niet om een klok te tekenen. in het begin wilde ik deze test niet doen omdat ik bang ben om fouten te maken. mijn psych gaf aan dat dat juist de bedoeling is. ik weet nu al dat ik mijn uiterste best ga doen om hem het tegendeel te bewijzen, want ik mankeer niks;-)

maatschappelijk werk;Hoe gaat het met jou en je omgeving? Hoe redt je omgeving zich in deze situatie en moeten er nog instanties ingeschakeld worden?

hydrotherapie;zwemmen. ik heb 1 keer ‘gezwommen ‘onder begeleiding  dit was vooral heen en weer proberen te lopen in het water en een beetje drijven. het zwembad is 32 graden dus lekker warm.

fitness;achja fitness is fitness alleen dan wordt je verlamde lichaamsdeel extra vastgezet bijvoorbeeld je voet aan de trapper op de fiets. ik vind de fitness niet zo leuk maar wel belangrijk voor mn spieren, dus volhouden…

hemi midden groep; rompbalansoefeningen voor halfverlamden. ook buikspieroefeningen en ballen overgooien( met beleid )

je begint in de hemi startersgroep dat is in je rolstoel aan tafel oefeningen doen met je armen(je aangedane arm overal bij betrekken, ik ben dus al gepromoveerd!!!!

 

kortom genoeg te doen.

door het lekkere weer gaan we zo ook buiten wandelen. X Paulien